Mój mąż myślał, że po prostu leniuchuję w domu z naszym pięciomiesięcznym dzieckiem, dopóki nie wzięłam tygodniowego urlopu.

Mój mąż Dave poparł moją decyzję i uważał, że w dłuższej perspektywie będzie to najlepsze rozwiązanie dla naszego dziecka.

Na szczęście moja ciąża przebiegła prawidłowo i bez komplikacji.

Mogłam dużo się przemieszczać, często chodziłam na targ i wracałam do domu, żeby coś ugotować dla męża.

Już w czasie ciąży dość wcześnie rozwinął się u mnie instynkt budowania gniazda, dlatego w drugim trymestrze nieustannie i z zapałem sprzątałam dom.

„Nasz dom nigdy nie wyglądał tak dobrze, kochanie” – powiedział kiedyś mój mąż.

„Dziękuję, że wszystko udało ci się załatwić” – powiedział i pocałował mnie w policzek.

Uśmiechnęłam się, zadowolona, ​​że ​​docenił moje wysiłki.

Postępowałam w tym samym duchu aż do porodu w 39. tygodniu.

Kiedy urodziła się nasza córka, stała się dla mnie wszystkim.

Człowiek był ode mnie całkowicie zależny – jak mogłem stawiać kogoś wyżej od niej?

Ale mój mąż był po prostu leniwy.

Powiedział, jak brudny jest dom i że od wielu dni jemy to samo.

„Nie mam czasu gotować czegoś nowego każdego dnia” – powiedziałem mu.

„Marissa dużo płacze i cierpi na kolkę. „Ona mnie potrzebuje” – wyjaśniłem.

Dave pokręcił głową, myśląc, że kłamię.

„Marissa może leżeć w łóżeczku, a ty zajmiesz się domem” – odpowiedział.

„To nie potrwa długo!”

„To dlaczego sam tego nie spróbujesz?!” — nagle wybuchnęłam.

„Staram się być wspaniałą mamą dla naszego dziecka.

Czy wiesz, jak męczące jest karmienie piersią co dwie godziny?

A tymczasem ona chce, żebyś ją trzymał w ramionach.

Płacze za każdym razem, gdy odkładam ją do łóżeczka.

Naprawdę nie mam czasu na nic innego!

„Co próbujesz powiedzieć?” — warknął.