Zmarszczył brwi, najwyraźniej nie rozumiejąc, o co mi chodzi.

„Nie po to zaproponowałem ci mój pokój gościnny, żebyś mógł zmienić mój dom w miejsce spotkań”.

Ethan westchnął ciężko i odchylił się na krześle.

„Sarah, nie jesteśmy już razem. Nie masz kontroli nad tym, kogo przyprowadzę”.

Zacisnąłem pięści.

Pozwoliłam byłemu mężowi zamieszkać w moim mieszkaniu, ale po pewnym czasie nie mogłam już tego znieść i po prostu go wyrzuciłam.

„To nie tak, że się rozstaliśmy. To kwestia szacunku. Zrobiłem dla ciebie coś dobrego, a ty zachowujesz się, jakbym nie istniał”.

Zachichotał i przewrócił oczami.

„Przesadzasz ze wszystkim”.

Te słowa okazały się kroplą, która przelała czarę goryczy.

„Myślę, że nadszedł czas, żebyś się wyprowadził” – powiedziałem cicho.

Na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie, ale po prostu wzruszył ramionami.

„Okej. Ale nie zachowuj się, jakbym to ja robił złe rzeczy”.

Pozwoliłam byłemu mężowi zamieszkać w moim mieszkaniu, ale po pewnym czasie nie mogłam już tego znieść i po prostu go wyrzuciłam.

Następnego dnia spakował swoje rzeczy i wyjechał bez pożegnania.

Zrobiłem dla niego więcej, niż na to zasługiwał, a w zamian otrzymałem jedynie obojętność.

Ale się chroniłem. I to było najważniejsze.