Karolina, ze łzami spływającymi po twarzy, wyszeptała: „Wtedy popełniłam błąd. Chcę to naprawić. Proszę… czy mogę ją zobaczyć?

Jej ojciec zawahał się, a potem westchnął. „Dajcie nam trochę czasu. Przygotujmy to. Nie można tego przyspieszyć”.

Przez cały tydzień Karolina prawie nie spała. Budziła się w środku nocy i chodziła po naszej sypialni, zastanawiając się, co powie Emmie, kiedy – lub czy w ogóle – się spotkają.

Tim był dla niej zaskakująco miły.

„Wydaje się być miła w szkole” – zasugerował pewnego wieczoru. „Ona jest dobra z matematyki. I ma twój uśmiech”.

Gdy telefon w końcu zadzwonił, Caroline w pośpiechu niemal upuściła słuchawkę. Spotkanie zaplanowano na następny dzień.

Emma przyjechała do naszego domu z rodzicami Caroline. Była to szczupła dziewczyna o oczach Carolyn i poważnym wyrazie twarzy, który zmienił się w ciekawość, gdy zobaczyła Carolyn.

„Cześć” – powiedziała po prostu, a jej głos brzmiał spokojnie, mimo ogromu sytuacji.

„Cześć, Emma” odpowiedziała Caroline drżącym głosem.

„Wiem, kim jesteś” – powiedziała Emma, ​​patrząc prosto na Caroline. „Twoi dziadkowie mają twoje zdjęcia w całym domu”.

„Czy to prawda?” Karolina zapytała zaskoczona.

„Nadal jesteś ich córką” – powiedziała spokojnie Emma. „Tak jak ja nadal jestem twoją córką, chociaż nie mogłeś mnie zostawić”.

Mądrość w jej młodzieńczym głosie doprowadziła Carolyn do łez.

Uklękła przed Emmą, starając się jej nie przytłaczać.