Wokół mojego domu zaczęły się poruszać przedmioty – zainstalowałem kamerę bezpieczeństwa i byłem zszokowany nagraniami

„Zamierzamy zwiększyć liczbę patroli w tym rejonie, proszę pani” – powiedział, patrząc z niepokojem na nieruchomy obraz postaci na moim ekranie. Ale dopóki nie złapiemy tej osoby, musimy zachować szczególną ostrożność. Zamknij drzwi i okna.

Zgodziłem się, ale nie mogłem pozbyć się uczucia, że ​​trzeba zrobić więcej.

Zrozumiałam, że nie mogę tak żyć, ciągle będąc na krawędzi i nie czując się bezpiecznie we własnym domu. Poprosiłem więc policjanta o pomoc w opracowaniu planu. Zasugerował, żebym w ciągu dnia wychodził z domu, ale został w pobliżu i oglądał transmisję na żywo. Gdyby więc intruz powrócił, policja była gotowa.

Następnego dnia spakowałam małą torbę i wyszłam z domu tak, jakbym miała zamiar zrobić swoje zwykłe zakupy. Ale zamiast biec do sklepu, poszedłem do małej kawiarni po drugiej stronie ulicy. Z parapetu wyraźnie widziałem moje drzwi wejściowe.

Miałem przed sobą laptopa i z zapartym tchem oglądałem transmisję na żywo z moich kamer. Przez wiele godzin nic się nie działo. Serce waliło mi w gardle, a minuty mijały. Popijałam kawę i udawałam, że czytam książkę, ale nie mogłam się skupić na NICZYM oprócz ekranu!

I właśnie wtedy, gdy pomyślałem, że to kolejny fałszywy alarm, drzwi wejściowe skrzypnęły i otworzyły się.

Zabrakło mi tchu!

Intruz stał na moim korytarzu, ubrany jak zwykle! Drżącymi rękami sięgnąłem po telefon i zadzwoniłem do tego samego policjanta, co poprzedniego dnia.

„On tu jest” – wyszeptałam, jakby intruz mógł mnie usłyszeć, starając się zachować spokojny głos. „On jest TERAZ w moim domu. »

Policjant zapewnił mnie, że już jedzie. Mieli zespół stacjonujący kilka przecznic stąd. Ze ściśniętym żołądkiem obserwowałem, jak intruz ponownie wchodził do mojego domu. Ale tym razem było coś innego.

Nie dość, że przenosił rzeczy, to jeszcze przeszukiwał moje. Otwierał szuflady, wyjmował stare albumy ze zdjęciami i przeglądał moje osobiste dokumenty!

Bezradnie patrzyłam, jak wszedł do mojego pokoju i otworzył szafę. Chwycił jeden ze starych swetrów mojego zmarłego męża i przez chwilę trzymał go przy piersi. Po czym nieostrożnie upuścił je na ziemię. Zachowywał się, jakby sobie ze mnie żartował i chciał mi pokazać, że ma kontrolę nad moim życiem!

Gdy miał już wyjść z pokoju, w domu rozległo się głośne pukanie: przyjechała policja! Zobaczyłem, że postać na ułamek sekundy zamarła, po czym pobiegła w stronę tylnych drzwi. Policja wkroczyła z wyciągniętą bronią i krzycząc rozkazy!

Postać próbowała uciec, ale to na nic się zdało. Rzucili go na ziemię na moim podwórku!

Na moim laptopie widziałem wszystko jak w filmie. Poczułem ulgę, ale szybko ustąpiła ona miejsca mdłemu strachowi, gdy zdjęli mu maskę.

On był moim synem.

Ten sam syn, którego nie widziałem i z którym nie rozmawiałem przez 20 lat! Spojrzał dzikim wzrokiem na policjantów, którzy stawiali opór.

„Puść mnie!” „krzyknął. «To MÓJ dom!» Mam prawo tu być!»

Policjanci wymienili zdezorientowane spojrzenia i odwrócili się do siebie, gdy wybiegłem z kawiarni i potykając się, przebiegłem przez ulicę. Miałem wrażenie, jakbym poruszał się w zwolnionym tempie! Kiedy w końcu dotarłem na podwórko, patrzyłem na niego z niedowierzaniem i smutkiem w środku!

„Dlaczego, Trevor? » « Ledwo mogłem to wykrztusić, mój głos był ledwie szeptem. „Dlaczego to zrobiłeś? »

Zdziwiłem się, gdy się zaśmiał… gorzki, prawie nierozpoznawalny dźwięk!

« Po co? Przerwałeś mi lata temu! Zostawiłeś mnie z niczym! » Stawiał opór funkcjonariuszom, którzy go zatrzymali. „Potrzebowałam pieniędzy, a ty utknąłeś z całą masą pieniędzy, mieszkając sam w tym wielkim domu!” »

Ciąg dalszy na następnej stronie 👇