Katie pokręciła głową i położyła dłoń na moim ramieniu.

„Nigdy bym tego nie zrobiła” – powiedziała. „Myślę, że bałam się tego bardziej niż ona. »

Staliśmy w zagraconym salonie. Skutki tego zdarzenia były wyraźnie widoczne.

„No chodź” powiedziała Katie. « Wypijmy po filiżance herbaty, zanim pójdziesz. »

Usiedliśmy przy stole w jadalni, gdy Lexie upewniła się, że gryzoń nie chowa się pod stołem.

Przyglądałem się, jak Katie płynnie poruszała się po kuchni, parząc herbatę i wyjmując ciasto z lodówki.

„Nigdy nie pomyślałabym, że będę musiała walczyć ze szczurem we własnym domu” – powiedziała Katie z szczerym uśmiechem na twarzy.

„Tak, cóż, możemy to dodać do listy rzeczy, których się nigdy nie spodziewaliśmy” – odpowiedziałem, a poprzednie napięcie zostało całkowicie zastąpione nowym połączeniem.

Widziałam, jak Katie chroniła Lexie – nawet jeśli chodziło o szczura. I zdałem sobie sprawę, że wszystko jest w porządku. Katie chroniłaby moje dziecko, gdyby mnie nie było.

Popołudnie minęło nam na siedzeniu przy stole, piciu herbaty i opowiadaniu sobie historii o naszych dziecięcych lękach. Uznałam, że Lexie musi dostrzec, że mimo wszystko Katie i ja mamy dobrą więź. Że Lexie będzie mogła mieć stabilne życie rodzinne, mimo że jej ojciec i ja nie będziemy już razem.

Byłem wdzięczny, że zachowałem spokój, gdy wszedłem do domu Noaha i Katie. Trzeba przyznać, że krzyk Lexie wywołał u mnie bardzo macierzyńską reakcję i pewnie bym Katie ostro skrytykowała, gdybym nie poświęciła chwili na potraktowanie całej sytuacji jako niezręcznego spotkania.