„Nie rób tego” – powiedziała mama stanowczo. „Jane nie chciała latać. Nie chcę, żebyś znowu walczył. »

„Będę ostrożny” – obiecałem. „Muszę po prostu zapytać.”

Kiedy mama poszła spać, pojechałem do mieszkania Jane. Moja frustracja sięgnęła zenitu. Zapukałem do jego drzwi i czekałem. Trochę to trwało, ale w końcu otworzyła.

„Witaj, siostro” powiedziała Jane. Odsunęła się, żeby mnie wpuścić.

„Dzień dobry” – odpowiedziałem zimnym głosem. Zajrzałem do jego salonu. Wszędzie walały się puste pudełka i narzędzia dostawcze.

„Pracujesz nad czymś?” Zapytałem, wskazując na bałagan.

„Tylko trochę rzeczy do pracy” – odpowiedziała Jane. „Ale nie przyszedłeś tu, żeby o tym rozmawiać, prawda?” »

„Zginęły złote kolczyki mamy” – powiedziałem wprost.

Jane skrzyżowała ramiona. „I myślisz, że je wziąłem. Oczywiście. »

„Jesteś jedyną osobą, która go dzisiaj odwiedziła” – powiedziałem.

„Po co miałbym zabierać jej kolczyki?” zapytała Jane ostrym tonem.

„Może dlatego, że jesteś spłukany. Może dlatego, że potrzebujesz pieniędzy na głupie rzeczy” – warknąłem.

„Mam teraz pracę!” Czy wiesz, ile zrobiłem dla tej rodziny? odpowiedziała Jane.

„Nic nie zrobiłeś!” Zajmę się wszystkim! „Krzyknąłem.

„Mówiłam ci, żebyś zatrudnił kogoś na pełen etat dla mamy, ale tego nie zrobiłeś!” “Jane krzyknęła.

„Bo to ja będę płacił!” „Krzyknąłem.

„Nie wiesz, co się naprawdę dzieje” – powiedziała Jane.

„To powiedz mi!” „Zażądałem.

„Dlaczego miałbym to zrobić?” Będziesz mnie dalej obwiniać o wszystko! „powiedziała Jane. Odwróciła się. „Odejdź. Mam już tego dość. »

„W porządku” – powiedziałem, trzaskając drzwiami i wychodząc.

Kiedy wróciłem do domu, Kaden zakładał płaszcz.

„Dokąd idziesz?” „Zapytałem go.