Znalazłam swoją suknię ślubną podartą żelazkiem – byłam w szoku, gdy dowiedziałam się, kto to zrobił, a moja zemsta była surowa

Nigdy nie sądziłam, że będę jedną z tych panien młodych, które płaczą nad suknią. Ale stałam tam, przed lustrem w salonie Bella’s Bridal, zakrywając usta dłońmi i starając się nie rozmazać tuszu do rzęs, podczas gdy w moich oczach pojawiały się łzy.

„Och, kochanie” – powiedziała moja mama, ściskając moje ramię. „Jesteś naprawdę piękna.”

Przesunęłam dłońmi po gorsecie z koralikami i byłam zachwycona sposobem, w jaki podkreślał moje kształty, a następnie przechodził w zwiewną tiulową spódnicę. Było idealnie, dokładnie tak, jak zawsze chciałam ubrać, kiedy wychodziłam za Adama.

„To wszystko” – wykrztusiłam, odwracając się, by spojrzeć na moją matkę. „To on.”

Tydzień później nadal byłem w siódmym niebie. Powiesiłam suknię w szafie w pokoju gościnnym, bezpiecznie schowaną w dołączonym do niej pokrowcu, ale nie mogłam się powstrzymać i zerkałam na nią przy każdej możliwej okazji.

„Jesteś obsesyjna” – Adam zażartował ze mnie pewnego wieczoru, gdy wróciłam z kolejnej wizyty u mojej sukienki.

Opadłam na kanapę obok niego i uśmiechnęłam się. « Czy możesz mnie winić? » Za trzy tygodnie będę miała okazję założyć tę suknię i wziąć z tobą ślub. Jestem najszczęśliwszą dziewczyną na świecie.

Adam przyciągnął mnie do siebie i pocałował w czoło. „Mam szczęście” – wyszeptał.

Gdybym tylko wiedział, jak szybko mój świat się zawali.

Wydarzyło się to we wtorek rano. Pamiętam, bo miałam wolny dzień i byłam zajęta dopinaniem szczegółów ślubu. Prawie wskoczyłam do pokoju gościnnego, gotowa na codzienną dawkę zabawy z suknią ślubną.

Ale kiedy otworzyłam drzwi szafy, moje serce stanęło.