„Tato… spójrz na jej ramię!”

Zdziwiony spojrzałem w dół i zobaczyłem duże, brązowe znamię na prawym ramieniu Carolyn, znamię, które widziałem już wiele razy, mające nieokreślony kształt motyla. Co on zobaczył, czego ja nie widziałem?

„Tim, teraz nie jest na to czas” – szepnęłam rozpaczliwie, czując, że wszystkie oczy gości zwracają się w naszą stronę.

Tim zrobił krok do przodu, a jego głos się trząsł. „Tato, w mojej klasie jest dziewczynka o imieniu Emma, ​​która ma to samo znamię, podobny kształt, w tym samym miejscu”.

W kaplicy zapadła cisza. Z tylnych rzędów dało się usłyszeć, jak ktoś nerwowo kaszle.

„I pamiętam, że czytałem, że tego typu znamiona zwykle występują rodzinnie. „Są genetyczne” – kontynuował Tim, a jego głos stawał się coraz bardziej pewny.

Zanim zdążyłam pojąć, co to oznacza, poczułam, jak Caroline obok mnie się napina. Kiedy się odwróciłem, żeby na nią spojrzeć, jej twarz pobladła.

“Karolina?” Zapytałem, czując nagle niepewność.

Przełknęła ślinę. „Muszę ci coś powiedzieć…”

Minister niezręcznie odchrząknął. „Może powinniśmy zrobić sobie krótką przerwę…”

„Nie” – powiedziała stanowczo Caroline, nie odrywając ode mnie wzroku. „Muszę to powiedzieć teraz.”

Wzięła drżący oddech. „Kiedy miałam 18 lat, zaszłam w ciążę. Mała dziewczynka ze znamieniem podobnym do mojego. Ale nie byłam gotowa zostać matką. Oddałam córkę do adopcji”.

W kaplicy rozległy się westchnienia. Moje myśli krążyły, próbując zrozumieć jej słowa. Oznaczało to, że koleżanka z klasy Tima mogła być jej córką – jej dawno zaginionym dzieckiem.

Cisza w pokoju stała się dusząca.

„Dlaczego mi nie powiedziałeś?” Zapytałem łagodniejszym głosem, zdając sobie sprawę, że przed nami jest publiczność, ale nie mogłem odłożyć tej rozmowy.

Oczy Karoliny napełniły się łzami. „Bałam się. Nie wiedziałam, jak o tym mówić. To była najtrudniejsza decyzja w moim życiu i zajęło mi lata, żeby się z nią pogodzić”.

Wziąłem głęboki oddech, a w mojej głowie kłębiło się mnóstwo pytań. Część mnie bolała, że ​​to przede mną ukryła, ale inna część rozumiała jej strach.

„Musimy o tym porozmawiać. „Po ceremonii” – powiedziałem w końcu.

Skinęła głową, a na jej twarzy odmalowała się ulga.

Zakończyliśmy ceremonię w oszołomieniu. Nasi goście, wyczuwając powagę sytuacji, z rezerwą złożyli sobie nawzajem gratulacje i szybko się rozeszli.